Tükenmiş Tükenmişlik

Hayallerimiz vardı, artık yok

Karmaşıklığımız vardı, artık çözülmez 

Seni sevmek için zamanım vardı 

Ama kalbinin derinliklerinde unutuldum

Sevme beni, sen beni sevemeyeceksin demiştim 

Haklı olmanın acısını çekiyorum bu satırların arasında

Hadi git şimdi

Benim gözümde herkes gibi ol 

İstemişlerdi içimdeki sensizlikler, sen hep yanım da ol

Kazanmak istiyorlardı çünkü sessizliği

Yıldızlardan gelen parıltılı halini 

Hadi şimdi sus ve git

Çeketini giy, benden uzaklaştığın anı hatırla

Ölüme biraz daha yaklaş, ölüm sebebin için ağla 

Yüzsüzlükten kirlenmis kişiliğine bir perde çek

Gözükmesin her an gideceğim diyen gözlerin

Senin yüzüden

Darmadağın yaşantıma odayı toparlar gibi yaklaşamıyorum 

Ama sonra bir poşet alıyorum sağ elime

Senin yüzünüzden ihanet ediyorum şiirlerime 

Dertleri bir poşete doldurup düşünmeden atıyorum derya denizine

Denizlerin temizlenmeye değil şiir okumaya ihtiyacı vardır belki?

Sıkıntılar, bakkınlıklar hep beni buluyor gibi 

Sanki dertlerin su olup akmış gibi kalbime

Kalbime verdiğin sıkıntıları şirketler ve resimlerin karşılamıyor, dokunsana ellerime

İçimde çok büyük yara var, en derinlerde

Seni sevmek istiyorum demen bir fayda etmiyor dertlerime

Cevizler gibi kabuğum olsa çıkmazdım Bütün darbelere karşı dik dururdum, mesela şey derdim

Şiire ara verme zamanı derdim

Düşünce polislerinden kaçma zamanı 

Şair için ölüm zamanı...

Biliyorum, biliyorum kurtuluş yok 

Ölümde çare değil

Tiyatrodan başka da çare yok 

Aşk şiirleri yazan şaire sevgi yok 

Yok oğlu yok

Şiirin sonunu; beni düşünmediğini bildiğimden, yokluğumu hissetmediğinden emin olarak yazdım..