İncir

Söylesin bana hayat 

Ne için yaşıyor kafa kesen cellat 

Kusuyorsa nefretini ergen çocuk şiirle 

Ve düşüncelerini yazıyorsa, ağlayarak dile getiriyorsa kağıt ve kaleme

Ağlamasın da, kendini acındırmasın da ne anormallik bulunabilir ki

Bulunmaz şayet 

Bulamaz kimse, intihar etmediği gecenin sabahına ayık kafalı bir şairi, sokak ortasında 

Sokak aç ve açık 

Kadınlar ve erkekler sarmaş dolaş, yazılmaz mı onlara bir dize?

Mesela kadının görünmeyen dizlerine 

Yanında kadına aşık olduğunu söyleyen erkek korumaz mı onları sözcüklerden?

Döverler mi beni?

Hayatımı verdiğim kadının gözlerine bakabilmek için laf attım diye

Bakmadın, olsun

Boşuna yenilmiş bir dayaktan sonra anıların için de sen kaldın

Elimde de iki diş, göz altında bir morluk sadece

Sevmedin, olsun 

Şiirler ve şair gibi seven bir ergen çocuk kaldı geceye 

Elinde sabah mezarlıktan çalınmış çiçeklerle konuşan, sıradan ergen çocuk işte

Çocuk incir düşünüyor ve yazıyor kağıda 

İncir yemeli mesela bir mahkum 

İdam kararı alındıktan hemen sonra 

Bilmeli birazdan öleceği, bedeninin ruhundan, başının gövdesinden ayrılacağı ağacın gövdesi incirden

Ve unutmamalı onun ölmesini bekleyen rahip

Celladın baltasının sapı da, mahkumları öldürmeksizin döven gardiyanların sopaları da incirden 

İncir yemeli bir çocuk çünkü değmeli incirin tadı, kırılan kolunun acısına 

İncir gibi gözlerine inci gibi bakılmalıydı o gece 

Ve unuttu şairi kız ama şair unutmamalı

Bir gün aşkından ölecek