Zorluk

Velhasıl kelam ölüyorum açlıktan

Ve annem açmıyor telefonlarımı

Zamanı gelmişti artık annesizliğin 

Yaşam, daha dolu dizgin ve dem vurmuyorken keten yarama 

Vuramaz ve açamaz yaralarımı sevdiğim kadınlar

Yakında öleceğim, bu iş çıktı varsayımdan 

Kapatamıyorum gözlerimi

Çünkü yorulmuyorum ağlamaktan 

Ve bırakıyorum kaderimin ucunu 

Bıkmıyorum yaralarımın hisselerini aileme satmaktan